Νόσο του Κινητικού Νευρώνα
Αγαπητοί φίλοι,
Πριν προχωρήσω με την ιστορία μου, θα ήθελα να στείλω ένα μήνυμα σε όσους πάσχουν όπως και εγώ, από τη Nόσο του Κινητικού Νευρώνα, αλλά και στους συγγενείς τους: «Μην σας παίρνει από κάτω. Μπορείτε, αν όχι να νικήσετε την ασθένεια, τουλάχιστον αναπτύξτε τις δυνατότητες σας όσο και όπου μπορείτε!». Έχουμε πολλά να δώσουμε, και στους εαυτούς μας, και στους γύρω μας. Παρ’ όλο που η ασθένεια μας είναι σοβαρή, δεν μας έχει στερήσει από πληθώρα δυνατοτήτων που μπορούμε να κάνουμε για να νοιώσουμε ότι προσφέρουμε και στους εαυτούς μας και στους συγγενείς μας και στο τέλος της ημέρας, θα διαπιστώσετε ότι με αυτό τον τρόπο η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμηση σας θα πάνε στα ύψη. Αυτά σαν εισαγωγή και προχωρώ με την ιστορία μου.
Πάσχω από την νόσο του κινητικού νευρώνα από το 2002. Στην αρχή τα πρώτα συμπτώματα ήταν απώλεια της ισορροπίας με συχνές πτώσεις, μέχρι και 3 φορές τη βδομάδα. Αρχικά υποθέσαμε ότι είχα απλή αδυναμία και χρειαζόμουν βιταμίνες. Έκανα και αναλύσεις, οι οποίες όμως έδειχναν φυσιολογικές. Κάποτε μετά από κάποια πτώση, χτύπησα στο πόδι. Πήγα τότε σε ορθοπεδικό, ο οποίος αφού με εξέτασε μου είπε ότι εκτός από την πληγή στο πόδι, εντόπισε και κάποιου είδους νευρολογικό πρόβλημα και μου σύστησε να δω νευρολόγο. Μετά από την επίσκεψη μου σε αυτόν, με παρέπεμψε στο Ινστιτούτο Νευρολογίας και Γενετικής. Εδώ να κάνω μια παρένθεση και να σας πω ότι με το άκουσμα της διάγνωσης ξέσπασα σε κλάματα νομίζοντας ότι είναι το τέλος του κόσμου.
Σιγά σιγά συμβιβάστηκα κάπως με την ιδέα, αλλά όχι απόλυτα. Σκεφτόμουν πολύ τις αντιδράσεις του κόσμου. Μέχρι που πριν 2 περίπου χρόνια μας κάλεσαν στο Ινστιτούτο όπου μια πολύ καλή γυναίκα, με ειδίκευση στην ασθένεια του Κινητικού Νευρώνα μας μίλησε όχι για κάποια θεραπεία όπως ήλπιζα, αλλά για τις δυνατότητες που έχει κάθε ένας από μας να ανταπεξέλθει στην ασθένεια του. Θα ήταν παράλειψη μου να μην αναφέρω το όνομα της και να την ευχαριστήσω για όλα αυτά που μας είπε και τα οποία μου άλλαξαν την ζωή. Είναι η κυρία Κάθη Μίτσελ, από το Πανεπιστήμιο της Οτάβα. Παρ’ όλο που το λογικό θα ήταν, αφού πήγαινα με την ελπίδα να ακούσω για κάποια θεραπεία και άκουσα ότι θεραπεία προς το παρόν δεν υπάρχει, κατά ένα παράδοξο τρόπο, πήρα μια δύναμη από τον τρόπο που μας μίλησε, που η αισιοδοξία μου ανέβηκε στα ύψη και εκεί είναι μέχρι σήμερα!
Καλώ και όλους εσάς να κάνετε το ίδιο.
Όποιος θέλει να επικοινωνήσει μαζί μου και να μιλήσουμε, και αν μπορώ να βάλω ένα λιθαράκι βοήθειας, για να τον κάνω να νοιώσει καλύτερα, το E-mail μου είναι: [email protected].
Ευχαριστώ πολύ.
Γιώργος Αναστασίου
